দুখন প্ৰেম ভৰা হৃদয়ৰ মাজত ধৰ্মৰ প্ৰাচীৰ!

মৃতদেহ !

সকলোৱে একেলগে কৈ উঠিল | সকলোৱে সভা সিমানতে সামৰি দৌৰি গ'ল মৃতদেহ চাবলৈ |

       সুন্দৰপুৰৰ গাত কলংগ লাগিলে নেকি ! তেজেৰে ৰাঙলী হব নেকি সুন্দৰপুৰ | কাৰ কোপদৃষ্টি পৰিলে সুন্দৰপুৰত | শান্তিৰ সুন্দৰপুৰত এতিয়া অশান্তিৰ বতাহ বলিব নেকি ! নাম হব নেকি অশান্ত সুন্দৰপুৰ |

  বৰ পুখুৰীত উপঙি আছিল এটা মৃতদেহ | মৃতদেহ দেখি সকলোৰে বুকুখন কপিছিল | নিজৰ মানুহ বোৰে নিজৰ মানুহ বোৰক চাইছিল | বৰপুখুৰীৰ পাৰ মানুহৰে উপচি পৰিছিল |

- ঐ নবীন চা-চোন চা এইটো কোন !

আব্দুলৰ কথামতে নবীনে পুখুৰীত নামি গৈছিল | বৰপুখুৰীৰ পানীয়ে নবীনক ডিঙিলৈকে গ্রাস কৰিছিল | সি মৃতদেহটো ঘূৰাই দিছিলে ! লগে লগে তাৰ বুকুখন ধিপিংকে মাৰিছিল |

- এয়া এয়া চাদ্দামৰ মৃতদেহ |

- কি !

সকলোৱে একেলগে কৈ উঠিলে |

- নাই নাই এয়া ষড়যন্ত্র |

বৰুৱাই কৈ উঠিল |

- ঐ এয়া পোতক তুলিছে,ফাৰহানে পলাশক মাৰাৰ প্রতিশোধ লৈছে |

ৰহমানৰ কথাত পলাশে চিঞৰি উঠিল |

- মিছা কথা,এয়া সম্পূৰ্ণ মিছা কথা |

- ঐ কি চাই আছ ,এনেকে মনে মনে থাকিবি নেকি ! মোৰ ভাইক মাৰি পেলালে হিন্দু ভাই হতে ! তহত সকলো স্বাৰ্থপৰ |

চাদ্দামৰ ককায়েকে কথাটো কোৱাৰ লগে লগে চিঞৰ বাখৰ লাগিল | বৰপুখুৰীৰ পাৰত | ৰাঙলী হোৱাৰ দিশত বৰপুখুৰীৰ পাৰ |

       - ঐ বন্ধ কৰ | তহত সকলোবোৰ অন্ধ হ'লি নেকি ! পাহৰি গ'লি নেকি সুন্দৰপুৰৰ একতা,সুন্দৰ পুৰৰ সৌন্দৰ্যতা | ডেকা তেজ খিনি ক'লা নকৰিবি | 

আব্দুলৰ এয়া কাতৰ অনুৰোধ |

- হিন্দু ভাই হত আমাক দিয়া মিছা অপবাদ সহ্য নকৰো | ব'ল ইহতৰ লগত আমাৰ আৰু একো সম্পৰ্ক নাই | ব'ল,,,,,,,,

তনুজৰ কথাত বৰুৱাই ক'লে 

- সকলো কথা এনেকে সিদ্ধান্ত লোৱা কথা নহয় |সুন্দৰপুৰৰ গাত দাগ নলগাবি |

- ঐ ব'ল চাদ্দামৰ মৃতদেহ ল' আমি তাক কবৰ দিয়া ব্যৱস্থা কৰো | 

ৰহমানে মুছল মান সমাজক ক'লে |

      আৰু লগে লগে মুছলমান সমাজে চাদ্দামৰ মৃতদেহ লগত লৈ গ'ল |

খংত হিন্দু ভাইহত ও ঘৰে ঘৰে গুছি আহিলে |

            আচলতে শাৰিৰীক ভাৱে অক্ষম চাদ্দামৰ মৃত্যু নিজৰ ভুল ৰ বাবে হৈছিল | পুখুৰীত গা ধুবলৈ নমা চাদ্দাম আৰু পাৰত উঠিব নোৱাৰিলে | তেনেকে মৃত্যুক সাৱতি ল'লে সি | কিন্তু মুছুলমান সমাজৰ আব্দুলে চাদ্দামৰ মৃত্যুক পুলিছৰ জামেলাত সোমাব নিদিলে | কিন্তু এতিয়া সুন্দৰপুৰৰ সুন্দৰতা হেৰাই থাকিলে | দুয়োখন সমাজে সিদ্ধান্ত ল'লে যে যদি হে কোনোবা হিন্দু ভাই মুছুলমান ভাইৰ লগত সম্পৰ্ক ৰাখে তেন্তে তাক গাওঁৰ পৰা এঘৰীয়া কৰা হব | 

আজি সুন্দৰপুৰৰ নামঘৰ-মছজিদ প্রাংগন মানুহৰে উপছি পৰিছে |সকলো মানুহ ওলাই আহিছে ! সকলোৱে লগ হৈ মন্দিৰ আৰু মছজিদৰ মাজত এখন প্রকাণ্ড বেৰ বহালে | সকলোৱে কাম কৰি কৰি ঘৰমুৱা হ'ল মাত্র নামঘৰৰ দুৱাৰ মুখত ৰ'লে বৰুৱা আৰু মছজিদৰ দুৱাৰ মুখত আব্দুল |

- ভৱা নাছিলো এদিন ভায়ে ভায়ে যুদ্ধ হব,আমি বোৰ এলাগি হৈ ৰম | আমাৰ সাতাম পুৰুষীয়া মিলাপ্রিতিৰ মাজত ফাট মেলিব |

আব্দুলে নিজে কৈছিল কথাবোৰ |

- মই ও ভৱা নাছিলো আপোন কোনোবা আজি অচিনাকী হৈ পৰিব | ইমান এটা বেয়া দিন চাবলৈ জীয়াই আছো নেকি !

বৰুৱা ও আব্দুলৰ সুৰত সুৰ মিলাই কৈছিলে |

- এতিয়া আমি কথা কব জানিওঁ বোবাৰ অভিনয় কৰিব লাগিব |হয়টো এনেকে আমি এদিন হেৰাই যাম,বৰ কষ্ট পাইছো |

- বৰ কষ্ট ! যাওঁ কোনোবাই দেখিলে আকৌ এঘৰীয়া কৰিব |সকলো ইশ্বৰৰ ওপৰত এৰি দিছো |

বৰুৱাই চকুপানী টুকি আতৰি আহিলে |

- হে আল্লা ! তুমি কিবা এটা কৰিব নোৱাৰা নে,হিন্দু-মুছলমান সকলো তোমাৰে সন্তান | তেন্তে কিয় ইমান বৈষম্য | কিয়,,,,,,,

আব্দুল ভাগি পৰিলে |

           আব্দুলৰ দুচকুত বাৰে বাৰে ভাহি উঠিছে তাহানিৰ সুন্দৰপুৰ খন | নামঘৰ - মছজিদৰ মাজত নাই কোনো পাৰ্থক্য | কিন্তু আজি অশান্ত সুন্দৰপুৰ |

তেনেতে ফাৰহান ঘৰত সোমাই আহিছিল |

- ৰহ ফাৰহান !

আব্দুলৰ কঠোৰ মাত

- বাবা

- তই ! তই সুন্দৰপুৰৰ বুকুত কলংগ লগালি | তই আমাৰ মাজত বিভেদ আনিলি |

- বাবা মই,,,,,

- অ তই, আজি গাওঁ খনত বৰুৱা ,মই এলাগী হৈ পৰিছো | কি প্রয়োজন আছিল তোৰ ভায়ে ভায়ে যুদ্ধ কৰিব |

- কাৰন মই ৰাধিকাক ভালপাওঁ !

আব্দুলে লগে লগে ফাৰহানৰ গালত এটা চৰ সোধালে,,,,,,,,

- চুপ ! দ্বিতীয় বাৰ এই কথা তই কবলৈ সাহস নকৰিবি,ৰাধিকাৰ দৰে ছোৱালী এজনীক দাগী নকৰিবি | তাই হিন্দু সমাজৰ ছোৱালী,এয়া অসম্ভৱ | মাত্র আমাৰ বন্ধুত্ব সম্পৰ্ক জীয়াই থাকিব |

কথা খিনি কৈ কৈ আব্দুল ওলাই গ'ল |

- বাবা, মই ৰাধিকাক ভালপাওঁ,বহুত ভালপাওঁ তাইক , তাইক কোনোবাই স্পৰ্শ কৰিলে মাৰি পেলাম তাক ! অ মাৰি পেলাম 

সি ও কান্দি দিছিলে |

             বৰুৱাই সিদ্ধান্ত ল'লে কাইলৈ সিহতে সুন্দৰপুৰ এৰি চহৰলৈ যাৱগৈ | পাহৰি যাৱ সুন্দৰপুৰক | এনেকুৱা এখন গাওঁত বৰুৱা আৰু থাকিব নিবিচাৰে | কাইলৈ বিদায় সুন্দৰপুৰ |

- ৰাধিকা

দেউতাকৰ মাতত ৰাধিকাই ঘূৰি চালে |

- দেউতা !

বৰুৱাই ৰাধিকাৰ মূৰত হাত বুলাই ক'লে |

- চা মাজনী তোক লৈ মোৰ,তোৰ মাৰৰ কিমান সপোন আছে তই জাননে ? তই ভুল কৰিছ মই জানিছো,কিন্তু ভুল কৰি মানুহ শুদ্ধ পথত আহিব পাৰে ৰাধিকা |

- দেউতা

- অ মাজনী,ফাৰহান মুছলমান ল'ৰা,সিহত আমাৰ ভাতৃ,বন্ধু ! কিন্তু সম্পৰ্ক বোৰ তাতকৈ বেছি আগুৱালে এইখন সমাজে আমাক কি কৰিব তই জানই দেখোন | আজি তহতৰ সেই ঘটনাৰ পৰা সুন্দৰপুৰৰ অৱস্থা কি হ'ল দেখিলি |

ৰাধিকাই কান্দি দিছিলে,মৰম লগা ছোৱালী জনীৰ চকুৰে চকুপানী বাগৰি আহিছিল |

- মই ভাল হম দেউতা !

বৰুৱা ও আবেগত জীয়েকক সাৱতি ধৰিছিল |

- তই বেয়া নহয় অ মাজনী |

- ফাৰহান বেয়া ল'ৰা নেকি দেউতা ?

- ফাৰহান বেয়া নহয়,মাত্র সি তোৰ ভাতৃ হে |

- তুমি যি বিচৰা মই তাকে কৰিম দেউতা |

লগে লগে বৰুৱাই যিয়েকক হাতজোৰ কৰিলে 

- মাজনী, তই ফাৰহানৰ লগত প্রেমৰ সম্পৰ্ক শেষ কৰ !

- মই কৰিম দেউতা |

তাইৰ মাতটো কপিছিল |

- মাজনী কাইলৈ ৰাতিপুৱাঁ চহৰলৈ যাম | আমি তাতে থাকিম,তই চহৰৰ কলেজত পঢ়িবি | যা কাপোৰ বোৰ বেগত ভৰা |

              ফাৰহানৰ লগত সম্পৰ্ক শেষ ,কিন্তু তাক দেখাৰ পৰা ও তাই বঞ্চিত হব | সঁচাই সময় মানুহক কোন ফালে যে গতি কৰাই | তেনেতে ৰাধিকাৰ ফোনটো বাজি উঠিছিল | তাই ডিচপ্লেইত দেখিছিল "ফাৰহান " ! এয়াই শেষ,তাই এতিয়াই ফাৰহানক কব সকলো,,,,,,,

- হেল্ল'

- ৰাধিকা

- উম

- কি কৰিছা !

- শুই আছো |

- মোলৈ মনত পৰা নাছিলে ?

- পৰিছিলে,,,,,,,,

- মোৰ মূৰটো বিষাই আছে ! অকমান পিটিকি দিবা নেকি !

- ...........

- ৰাধিকা

-উম

- একো নক'লা যে ?

- এটা কথা আছিলে !

- কি !

- মই,,,,,,,

- মই ?

- মই আৰু তোমাৰ ভালপাৱ নোৱাৰো !

- কি ??

- কাইলৈ আমি চহৰলৈ যাম,তাত থাকিম ! তুমি,,,,,,

তাই শুনিছিল উচুপনি সিফালৰ পৰা | তাইৰ ও বহুত কষ্ট হৈছিল কথা খিনি কবলৈ !

- প্লীজ ৰাধিকা তুমি মোক অকলশৰীয়া নকৰিবা |

মই আৰু কাকো নামাৰো,মই তোমাক ভালপাওঁ বাবে হে পলাশক,,,,,,,

সি ডাঙৰকৈ কান্দিব লৈছিলে |

- প্লীজ শুনাছোন,ইমানকৈ নাকান্দিবা কোনোবাই শুনিব |

- মই মৰি যাম ৰাধিকা ,তুমি অবিহনে মই মৰি থাকিম ! প্লীজ তুমি মোক এৰি নিদিবা ,কোৱা নিদিওঁ বুলি কোৱা না,,,,,,,,,

             তাই আৰু নোৱাৰিলে,তাই ফোনটো কাতি দিলে, তাইৰ হৃদয়খনে তাইক বৰ আমনি কৰিলে |

              আৱতৰীয়া প্রণয়ৰে বানে

              তিয়ালেহি মোৰ 

                চকুৰে পতা |

          বৰুৱা,ৰাধিকাৰ মাক বৰ্ণালি আৰু ৰাধিকা যাৱলৈ ওলাল |

- মাজনী আহ !

গোলপীয়া চুৰিদাৰ জোৰ পিন্ধি ওলাই আহিছিল ৰাধাৰ দৰে সুন্দৰী ৰাধিকা |

বৰুৱাই এবাৰ সুন্দৰপুৰৰ ভগ্ন ছৱি খন চাইছিল | মন্দিৰ-মছজিদৰ শেষ ছৱি খন চাইছিল |আৰু আগুৱাইছিল চ'ক লৈ বুলি |

যি ৰাধিকাৰ খোজত সুন্দৰপুৰৰ ডেকাৰ হৃদয়ত যোৱাৰ উঠিছিল | সেই ৰাধিকা আজি যাৱলৈ ওলাল |

চকুপানী মছি মছি বৰুৱাই আগুৱাইছিল | নিজৰ জন্মভুমি ত্যাগ কৰি |

আদবাটতে লগ পালে আব্দুলক | বৰুৱাই তলমূৰ কৰি আগুৱাই যাৱ খুজিছিলে মাত্র

- বন্ধু বেয়া পাই নাযাব দে,যোৱা সময় পালে কেতিয়াবা অশান্ত সুন্দৰপুৰ খন চাৱ আহিব | পাৰিলে মোৰ মৃত্যুৰ দিনা মোৰ কবৰত এচপৰা মাটি দিব আহিব | যাওঁক ,,,,,,,,

আব্দুলৰ চকুত চকুপানী দেখি বৰুৱা বেছি ভাগি পৰিছিল | আব্দুলে চকুপানী টুকি টুকি আতৰি গৈছিল | আৰু কিছু দুৰ আহিপোৱাৰ পিছতে ৰাধিকাই দেখিছিল ফাৰহানক |

        তাক দেখাৰ লগে লগে তাইৰ খোজ স্তব্ধ হৈ পৰিছিল | তাই যেন হেৰুৱাই পেলাইছিল দেহৰ শক্তি |  সি দৌৰি আহিছিল ৰাধিকাৰ ওচৰত | তাক দেখিবলৈ পাগলৰ দৰে লাগিছিল তাক |

- হেই ৰাধিকা তুমি নহ'লে ন মই মৰি থাকিম,ৰাতিৰ পৰা মই  একো এটা খোৱা নাই | বেয়া নালাগে নে মোলৈ এবাৰ,আগতে দেখোন কৈছিলা তুমি নাখালে মই ও নাখাওঁ ! ৰাধিকা,,,,,

লগে লগে ৰাধিকাক দেউতাকে হাতত ধৰি তানি লৈ গ'ল | তাই মাত্র এটা যন্ত্রৰ দৰে আগুৱাই গ'ল ! 

- ৰাধিকা ,,,,,,,,,, মই মৰি থাকিম অ,,,,,,,,

নাই সি আৰু নোৱাৰে,সি জীয়াই থাকিব নোৱাৰে ৰাধিকা অবিহনে,,,,,,,সি ৰেল লাইনলৈ দৌৰিলে |

                      ক্ৰমশ |

ধাৰাবাহিক খনৰৱপ্ৰথম খণ্ড - https://www.smj24.in/2021/01/blog-post_24.html

বিঃদ্ৰঃ Social Media Journalism ফেচবুক গ্ৰুপৰ এগৰাকী সন্মানীয় সদস্য ৰাগ ৰঞ্জনৰ দ্বাৰা গ্ৰুপত প্ৰকাশিত।আপোনালোকেও যদি কোনো লেখা বা গল্প কবিতা,বা-বাতৰি ইত্যাদি আমাৰ ৱেবছাইটত প্ৰকাশ কৰিব বিছাৰে তেন্তে আপোনালোকৰ লেখা সমূহ আমাৰ ফেচবুক গ্ৰুপত প্ৰকাশ কৰিবলৈ নতুবা আমাৰ ফেচবুক পেজ/ SMJ24 ৰ মুখ্য পৰিচালন সঞ্চালক দিব্য জ্যোতি দত্তৰ ফেচবুক পেজৰ ইনবক্সত প্ৰেৰণ কৰিবলৈ আহ্বান জনালো।নিৰ্বাচিত লেখা সমূহ লেখকৰ নাম আৰু ছবি সহ আমাৰ ৱেবছাইটত প্ৰকাশ কৰা হব,ধন্যবাদ।

আমাৰ ফেচবুক গ্ৰুপৰ লিংক - SMJ24.facbookgroup

আমাৰ ফেচবুক পেজৰ লিংক - www.SMJ24.facebook page

দিব্য জ্যোতি দত্তৰ ফেচবুক পেজৰ লিংক - Dibya Jyoti Dutta/Fb page