এগৰাকী যুৱতীৰ জীৱনৰ ওপৰত আধাৰিত ভৌতিক গল্প:

 

আমি কেইজনমান বন্ধু বনভোজলৈ গৈছিলো । ভাল লাগিল ঠায়খন সুন্দৰ নিৰ্জন পৰিবেশ । চৰাই-চিৰিকতিৰ শুৱলা মাতৰ মধুৰ গীত । নদীৰ কুলকুল শব্দৰে মনোমোহা দৃশ্য । নিজৰাৰ বৈ আহা পানীৰ অপৰিসীম মন মোহিত দৃশ্য বোৰ দেখি ভাল লাগিল পৰিবেশটো । পুনৰ যোৱাৰ আক্ৰুশ থাকি গৈছে । ঘূৰি আহিৱৰ মন নাযায় থাকিয়ে যাৱৰ মন । বনভোজৰ সেই মনোমোহা দৃশ্যবোৰ অনবৰতে চকুত ভাহি আছিল । এক অদ্ভুত চুম্বকীয় শক্তিয়ে টানি থকা যেন অনুভৱ হয় ।বাৰে বাৰে নদীখনেই মনলৈ আহে । কিনো হল,কোনোৱে যেন মোলৈ আকুলতাৰে বাট চায় আছে । হেপাহ পলুৱাই চাব বিচাৰিছে মোক ।কোনেনো চাব ? যি এজনিক মনৰ দাপোনত সুন্দৰকৈ সাজিচিলো ক'ত এদিন লুকায় গল । শুনা মতে তাই আত্মহত্যা কৰিলে । তেতিয়াৰ পৰাই মনত সজায় ৰখা মৰম ভালপোৱা প্ৰেমৰ দাপোন ভাঙি চুৰমাৰ হল । প্ৰকাশ কৰায় নহল মনৰ কথাবোৰ । ফুলিব ধৰোতেই মৰহি গল ফুলপাহ ।প্ৰতিতো ক্ষনতে মনত পৰে নীলাঞ্জনাৰ মৰম লগা মুখখনিলৈ ।তাই কথা কওঁতে উঠজুৰি হাঁহি থকালৈ মনত পৰে ।কিন্তু কিয়নো তাই আত্মহত্যা কৰিৱ লগা হল আজিও প্ৰশ্ন হৈয়ে থাকিল । নীলাঞ্জনাৰ প্ৰতিচ্ছবি বুকুত লৈয়ে আজিওঁ জীয়াই আছো । কথাবোৰ মনত পৰিলে বুকুৰ এচুকত বিষায় উঠে । সেই নিৰ্জন হাবিখনৰ সুগন্ধি সুৱাসে মোক হাত বুলাই মাতে ।এদিন যাবই লাগিব । ৰাতিৰ টোপনিত সদায় মাতে মোক সেই নিৰ্জন হাবিখনলৈ ।মোৰ বাবে কোনোৱা ৰৈ আছে । মোক কিবা কব বিচাৰিছে । এদিন যাম ।

      শনিবাৰৰ দিন অফিচ বন্ধ । পুৱাই ককৰা ভাত কেইটা খায় নিৰ্জন হাবিলৈ ওলালো । যথা সময়ত হাবিখন পালোগৈ । আগৰ দৰেই চৰাই-চিৰিকতিৰ শুৱলা সংগীত বোৰ শুনি মনটো ভাল লাগিল । হাবিৰ মাজে মাজে লতা বন ফালি নদীৰ পাৰলৈ গৈ থাকিলো । মাজে মাজে কাঁইটিয়া বনবোৰে বিন্ধিছিল । পৰিহাস কৰি আগবাঢ়ি গৈ থাকিলো । অলপ দূৰ গৈ কেকুৰি এটা পালো এজন খৰিকটিয়াই লগ পালে । তেওঁ কোৱা মতে ইয়াত প্ৰেতাত্মা এজনি আছে বোলে । মই কথাষাৰ গুৰুত্ব নিদিলো কাৰণ মই এইবোৰ বিশ্বাস নকৰো । মোক নদীৰ দাঁতিলৈ যাৱলৈ মনটোক মাতি আছে আৰু অলপ দূৰ গৈ সুগন্ধি সুৱাসৰে হাবিখনত মল মলায় আছে । মন মোহিত সুৱাস ,ভাগৰ লাগিছে যদিও ৰখিব পৰা নাই ।ভৰিৰ আঠুলৈকে কাঁইটে ফালি তেজ বিৰিঙি গৈছে । এক অজান অজ্ঞান শক্তিয়ে যেন মোক হাবিখনৰ মাজলৈ টানি নি আছে । আৰু অলপ দুৰ গৈ এচটা শীলত বহি পৰিলো । নোৱাৰো আৰু মোৰ দেহত আৰু শক্তি নাই । শীল চটাৰ আশে পাশে সুগন্ধি সুৱাসত মল মলয়া আছে । ঘূৰি পকি চালো ফল-ফুল একো নাই । ঘন জংঘল মোৰ বাহিৰে ইয়াত কোনো নাই । কিহৰ ইমান সুৱাস ? গাৰ নোমবোৰ শিয়ৰি উঠিল । হঠাৎ এটা মৃদু কন্ঠৰ গুন -গুননি শুনিলো । বহাৰ পৰা উঠি ইফালে সিফালে ঘূৰি চালো কোনো নাই ।কাৰ এই মৃদু সংগীতৰ ধ্বনি । বুকুৰ ধ্প ধ্পনি বাঢ়ি আহিল । নিৰ্জন হাবি মই অকলে । কোন ?কোন আছে মাত দিব ? লতা বোৰৰ মাজেৰে ওলায় আহিল .......নীলাঞ্জনা ।

মই বিক্ৰম ! ( এক মিঠা মাতৰে )

তুমি ইয়াত কি কৰিছা নীলাঞ্জনা ? (থুনুক থানাক মাতৰে)

এইয়াই মোৰ বাসস্থান বিক্ৰম !

তুমি কি কৈছা মই বুজা নাই (অলপ ভয় ভাৱৰে)

হা: হা:হা:

কিয় হাঁহিলা ?

কম সকলো কম । আহা ইয়াতে বহা ।  মই নীলাঞ্জনা নহয় বিক্ৰম ।

কি ? কোন তুমি ?

মই প্ৰেতাত্মা ।

হা (উচপখায়) পাহৰি গলো মই যে এখন হাবিৰ মাজত আছো ।

কিয় ? কেনেকে হল ( ভয় আছে যদিও তাই প্ৰেয়সি)

কম সকলো কম তুমি ভয় নকৰিৱা তোমাক একো হানি নকৰো । ( দুয়ো ওচৰা ওচৰি বহিলো )

        সেইদিনা মই বজাৰৰ ফালে যাম বুলি ওলায়চিলো । খোজৰে আগবাঢ়িলো আধা বাটত অনুপম আৰু পাপুক পালো সিহতে আগবঢ়ায় দিম বুলি বহুত যোৰ কৰিছিল মই না নকৰিলো গাড়িৰ পিছৰ চিটত বহিলো । পিছত কি হল মনত নাই । হঠাৎ সাৰ পায় দেখিলো এই চতা শীলৰ ওপৰত মই শুই আছো । মোৰ সতিত্ব ধ্বংশ কৰিছিল সিহত দুয়োতাই ।মোৰ বস্ট্ৰ বিহিন দেহাতোক ভোকাতুৰ শিয়ালৰ দৰে আচুতি আচুৰি অত্যাচাৰ কৰিছিল । মই চিঞৰি চিঞৰি ক্লান্ত হৈ পৰিছিলো । মই এজনি ধৰ্ষিতা নাৰী তোমাৰ ওচৰত কি সতে যাম,মা-দেউতাৰ ওচৰত কি মুখ দেখুৱাম,সমাজক কি কম । সকলোৱে মোক ঘৃনা চকুৰে চাব । মই ঘৃনাৰ পাএ হৈ পৰিলো । গতিকে আত্মহত্যাৰ পথকে বাছি ললো । এই নদীতেই এইখিনিতে মইআত্মহত্যা কৰিলো । কিন্তু মোৰ আত্মাই শান্তি নাপালে । তোমাক মা-দেউতাক চাব মন যায় কিন্তু যাব নোৱাৰো । সেই পাখন্দ দুটাক মই হত্যা কৰিমেই।সিহতৰ কলিজাৰ তেজ খালেহে মোৰ আত্মাই শান্তিত বিৰাজ কৰিব । সেইদিনা তোমালোকক এই হাবিলৈ আহোতে দেখিছো কিন্তু তোমালোক যি দোখৰ স্থানত আছিলা মই সেই স্থানলৈ যাব নোৱাৰো । গতিকে তোমাক মাতিলো কাৰণ প্ৰকাশ নকৰিলেও অন্তৰৰ মিল আছিল তোমাৰ মোৰ । তোমাৰ সহায়ৰ প্ৰয়োজন আছে । কৰিবানে মোক সহায় ? নিশ্চয় কৰিম নীলাঞ্জনা । মোৰো তোমাৰ প্ৰতি ভালপোৱা আজিও আছে । নীলাঞ্জনাৰ কথাবোৰ শুনি বজ্ৰ পৰা মানুহৰ দৰে থৰ হৈ পৰিলো ।দুচকুত চকুলো বৈ পৰিল । ইমান ঘৃননীয় অত্যাচাৰ মোৰ প্ৰেমক । ধৰ্ষন কৰিলে । প্ৰতিশোধৰ জুইকুৰা মোৰ বুকুতো জ্বলিচে । তোমাক সহায় কৰিম নীলাঞ্জনা ।  মই তোমাক আজিও ভাল পাওঁ বিক্ৰম ।তোমাৰ প্ৰতি মোৰ ভালপোৱা আছে বাবেই মোৰ আত্মাই আকৰ্শিত কৰি আনিছে । অ নীলাঞ্জনা তোমাৰ অপেক্ষাত ৰৈ ৰৈ যেতিয়া শুনিলো তুমি আন্মহত্যা কৰিছা তেতিয়াৰ পৰা মোৰ মৰম ভাল পোৱা কাৰো লগত অংশগ্ৰহন কৰা নাই । আজিও বৰলা হৈয়ে আছো । নীলাঞ্জনাৰ কথাবোৰ শুনি এতিয়াই গৈ অনুপম আৰু পাপুক হানি খূচি হত্যা কৰিবৰ মন গল । মোৰ হৃদয়খন ভাগি পৰিছিল । সন্ধ্যা নামি আহিছিল হাবিলৈ । নীলাঞ্জনাৰ পৰা বিদায় লৈ ঘৰলৈ আহিলো ।

দুখ লাগিলেও ধৰ্য্য ধৰিয়ে আছো । নীলাঞ্জনাক এৰি আহিব মন নাই যদিও আহিবই লাগিব । আত্মা যদিও চকুত আজিও প্ৰেমৰ মিঠা চাৱনি জিলিকি আছে মোৰ বাবে । কিন্তু কোনো পাৰ্থক্য  নাই মোৰ বাবে । এদিন চল বুদ্ধিৰে অনুপম আৰু পাপুক এঈ হাবিলৈ লৈ আনিলো । প্ৰতিশোধৰ জ্বলিত জুইকুৰা এতিয়াহে জুৰ পৰিল । দুয়োকে হত্যা কৰি নদীত পেলায় দিলে নীলাঞ্জনাই । শান্তি পালে নীলাঞ্জনাৰ মৃত আত্মাই।

মোৰ যোৱাৰ সময় হল বিক্ৰম ।

কত নালাঞ্জনা ?

অজান পৃথিৱীত যত শান্তি আছে ।

তুমি নগলে নহয় নীলাঞ্জনা ?

যাবই লাগিব । ইহঁত দুটাক প্ৰতিশোধৰ কাৰণে মোৰ আত্মাই শান্তি পোৱা নাছিল । সময়ে কাকো ক্ষমা নকৰে বিক্ৰম । মোৰ মৰম ভালপোৱা তোমাৰ বাবে সদায় থাকিব ।

বিদায়....

দুচকুত চকুলো লৈ বিদায় ললে নীলাঞ্জনাই। 

বিদায় নীলাঞ্জনা ।

তুমি আকৌ আহিবা ..... মই তোমালৈ ৰৈ থাকিম ।

বিঃদ্ৰঃ Social Media Journalism ফেচবুক গ্ৰুপৰ এগৰাকী সন্মানীয় সদস্য ৰাগ ৰঞ্জনৰ দ্বাৰা গ্ৰুপত প্ৰকাশিত।আপোনালোকেও যদি কোনো লেখা বা গল্প কবিতা,বা-বাতৰি ইত্যাদি আমাৰ ৱেবছাইটত প্ৰকাশ কৰিব বিছাৰে তেন্তে আপোনালোকৰ লেখা সমূহ আমাৰ ফেচবুক গ্ৰুপত প্ৰকাশ কৰিবলৈ নতুবা আমাৰ ফেচবুক পেজ/ SMJ24 ৰ মুখ্য পৰিচালন সঞ্চালক দিব্য জ্যোতি দত্তৰ ফেচবুক পেজৰ ইনবক্সত প্ৰেৰণ কৰিবলৈ আহ্বান জনালো।নিৰ্বাচিত লেখা সমূহ লেখকৰ নাম আৰু ছবি সহ আমাৰ ৱেবছাইটত প্ৰকাশ কৰা হব,ধন্যবাদ।

আমাৰ ফেচবুক গ্ৰুপৰ লিংক - SMJ24.facbookgroup

আমাৰ ফেচবুক পেজৰ লিংক - www.SMJ24.facebook page

দিব্য জ্যোতি দত্তৰ ফেচবুক পেজৰ লিংক - Dibya Jyoti Dutta/Fb page