গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়ৰ প্রেম কাহিনী

 

( মনৰ কথা আপোনালোকে গম পালে,খুৱ সহজ সৰল এজন ল'ৰা,পিছে মনৰ লগত আজি কি হ'ল জানেনে ? )

       তৰালীৰ মাতত মনে সাৰ পালে , সি লৰালৰিকৈ চাকিটো জ্বলাই ললে | আজি তিনিদিন হ'ল সিহঁ‌তৰ ফালে কাৰেন্ট ও নাই সেয়েহে বৰ দিগদাৰ হৈছে | সি অংকিতক লৈ লক্ষ্য কৰিছিল সি শুই আছিলে | এইফালে তৰালিয়ে দাদা ,দাদা বুলি চিঞঁৰিয়ে আছে | সি একে জাপে বিচনাৰ পৰা নামি ভনিয়েকৰ ওচৰ পালে |

সি দেখিছিল তাই হাত ভৰি লৰাই মাত্র চিঞঁৰি আছিলে |

- ভন্টি ঐ ভন্টি |

সি তাইক গাত জোৰেৰে ঢকিয়াই মাতিলে |

- দাদা 

তাই যিমান পাৰে সিমান খেপিয়াই মনৰ বুকুৰ মাজত সোমাল আৰু উচুপি উচুপি কান্দিলে |

- কি হ'ল ভন্টি তোৰ ?

- মোক কোনোবা এজন মানুহে কানৰ কাষত কৈ গৈছে,,,,,,,,

- কি কৈ গৈছে ?

- তই হেনো ! তই

- মই,,,,

- তই হেনো এক্সিডেন্ট হৈ মৰি থাকিলি |

- ধেইট এই জনী ! এয়া তোৰ মনৰ ভাৱ |

- অ দাদা তই মোক এৰি নাযাবি দেই , তই নহ'লে মোক কোনে চাৱ ? মোক কোনে ভাত দিব ! মই দেখোন জীয়াই জীয়াই মৰি থাকিম অ দাদা |

         মনে বহুত চেষ্টা কৰি ও একো কব নোৱাৰিলে ,সি তাইৰ চকুৰ পানী খিনি মছি দিলে | লগে লগে তৰালিয়ে অনুভৱ কৰিলে যে তাইৰ দেহত এটোপাল পানী পৰিছিলে | তাই হাত খনৰে মনৰ মুখ খন খেপিয়াই চালে,তাৰ চকুৰপতা তাই স্পৰ্শ কৰিলে |

- দাদা তই কান্দিছ ? কিয় কান্দিছ !

- ধেইট পাগলী ! নাই কন্দা মই

- মোৰ চকুৰ শক্তি নহ'লেওঁ সকলো বস্তু অনুভৱ কৰিব পৰা শক্তি এটা আছে দাদা | মই জানো তই কান্দিছ ! ঐ দাদা শুন না |

- কি ভন্টি ?

- মই তোৰ কোচত টোপনি যাম এতিয়া | হব নে ?

          তাৰ এজনীয়েই ভনীয়েক | তাতে তাই চকুৰে নেদেখে , সি এই দুখ তাইক অনুভৱ কৰিব দিব নোৱাৰে । লগিলে সকলো কষ্ট সি সহ্য কৰিব | সি ভনীয়েকৰ মূৰটো তাৰ কোছত ল'লে | সি তাইৰ মেঘালী ছুলিৰ মাজত হাত ফুৰাই থাকিলে | তাই আকৌ টোপনি গ'ল | এইবাৰ সি অনুভৱ কৰিলে তাৰ চকু কেইটা ও তানিছে | এইফালে ভনীয়েকৰ মূৰটো তাৰ কোচত | উপায় নাই যদি হে ভনীয়েকক বিচনাত থোৱাৰ পাছত তাই সাৰ পায় যায় ! সি বিচনাৰ গাতে লাগি থকা বেৰ খনতে আউজি টোপনি গ'ল |

          ৰাতিপুৱাঁ তৰালীয়ে সাৰ পাই অনুভৱ কৰিলে যে তাই ককায়েকৰ কোচত মূৰ থৈ টোপনি গৈ আছিলে | তাই বিচনাত বহি লৈ ককায়েকক খেপিয়াই চালে | মনে তেনেকৈয়ে টোপনি গৈ আছে | তাই ককায়েকৰ মুখ খন স্পৰ্শ কৰাৰ লগে লগে মনে সাৰ পালে | চকু মেলি চাই দেখিলে তৰালী |

- ভন্টি ?

- দাদা তোক মই বহুত কষ্ট দিলো ন গোটেই ৰাতিটো |

- ধেইট নাই দিয়া,

সি কথা সলাৱ চেষ্টা কৰিলে |

- অ সাত বাজি গ'ল চাওঁ মোৰ দেৰি হব || ঐ ভন্টি , যা আমাৰ কুম্ভকৰ্ণক জগাই দে |

মনে একেজাপে বিচনাৰ পৰা নামিলে | এফালে হাতত ব্রাছ অন্য ফালে হাতত ঝাৰু |

যিমান পাৰে সিমান দৌৰা দৌৰিকৈ গা ধুই আহি ভাত বহাই দিলে |

          সিহঁ‌ত হ'ল গাৱলীয়া মানুহ , তাতে অভাৱী । গতিকে খোৱা লোৱাৰ তেনেকুৱা কোনো নিৰ্দিষ্ট কথা নাই | ৰাতিৰে মাংসৰ আঞ্জা অকমান আছে , সেইখিনি অংকিত আৰু তৰালিক দিব | মনৰ কাৰনে ভাততে আলু এটা দি দিলে |

- ঐ দাদা দাড়ি খিনি কাতিবিচোন |

অংকিতে ককায়েকক কৈছিলে |

- কিয় ?

- একদম সেই পাঞ্জাবী পাজিৰ দৰে লাগিছে |

- হ'ব হ'ব লেকচাৰ মাৰিব নালাগে তই ,ককায়েৰাৰ দাড়ি কাটিবলৈ সময় ও লাগিব | ঐ ভাইটি হু,ভাত ল' ,ভন্টি ঐ ভন্টি ?

- অ দাদা !

তাই ভিতৰৰ পৰা চিঞঁৰিছিলে |

- আহ ভাত বাঢ়িছো |

তাই খেপিয়াই খেপিয়াই পাকঘৰত সোমালে | তিনিওঁ বৰপীৰা পাৰি খাবলৈ বহিলে |

- অ দাদা

তৰালিয়ে মাত লগালে |

- তই মাংস খাইছ নে ?

- দাদাই,,,,,,

অংকিতে মাত লগাইছিল মাত্র | মনে তাক দেখাই দিলে " চুপ " | অংকিত মনে মনে থাকিলে |

- দাদা একো নকলি যে ?

- ভন্টি ! খাইছো বহুত খাই দিলো আজি |

- সঁচাই নে দাদা ?

- উম সঁচা |

- বহুত ধুনীয়া বনাইছিলি তই |

- ভন্টি এতিয়া তই ধুনীয়াকৈ ভাত কেইটা খাই ল' হা | ঐ ভাইটি শুন ,,,,,,,

- ক' দাদা

- ভাত কেইটা বনাই থৈছো,দিনত দাইল বনাবি,আৰু বেঙেনা আছে সেয়া ভাজিবি | মই আহো ,,,,,

- দাদা,,,,,,,,

সি ৰৈ গৈছিল |

- ক' জলদি ক'

- মানে,,,,,

- পইচাঁ লাগে ?

- উম ত্রিশ টকা এটা লাগিছিলে |

মনে পকেটৰ পৰা উলিয়াই তাক চল্লিছ টকা দিলে |

- শুন এই দহ টকাৰ ভন্টি কিবা খাৱ বিচাৰিলে আনি দিবি |

- দাদা মোক নালাগে,মই একো নাখাওঁ তই লৈ যা |তোৰ অসুবিধা হব নহ'লে,,, ,

তৰালীৰ কথাত মনৰ হিয়া খন ভাগি গ'ল |

- ঐ পাগলী তই মোৰ কথা চিন্তা কৰিব নালাগে | ভন্টি আহো দে,,,,,,ঐ বদমাছ ভন্টিক চাবি |

- মই কলেজ যাম কিন্তু দাদা |

- ঠিক আছে সোনকালে আহিবি |

        কথা খিনি কৈ কৈ মন ওলাই গ'ল | গতানুগতিক জীৱন | ৰাতিপুৱাৰ লগে - লগেই মন ৰঙিয়াৰ পৰা আকৌ ৰাওঁনা হয় গুৱাহাটী | অংকিত ৰঙিয়া কলেজৰ ছাত্র |পঢ়াত যথেষ্ট ভাল বাবে মনৰ তাক লৈ আশা বহুত |

আজিওঁ সূৰ্য্যৰ ৰুদ্রমূৰ্ত্তি | ৰঙিয়াৰ চেপ্তিৰ চ'কত সি সদায় বাছলৈ অপেক্ষা কৰে | আজিওঁ ৰৈ আছে ,,,,,,

- ঐ ভাই খালী আছে উঠ |

হেণ্ডিমেনৰ চিঞৰত সি উঠি ল'লে |

- ঐ খালী গাড়ী খালী গাড়ী বাইহাতা,চাংসাৰি,জালুকবাৰী,লখৰা,বশিষ্ঠ ,খানাপাৰা |

- ঐ গাড়ী ত আৰু মানুহ উঠাই থাকিবি নে যাবি ?

এজন মানুহ অধৈৰ্য্য হৈ হেণ্ডিমেনক মাত লগালে |

- দাদা আমাৰ গাড়ীত মানুহ নহ'লে আমি খাম কেনেকে !

- কি তহঁ‌তৰ গাড়ীত দেখোন মানুহ থিয় হোৱাৰে জাগা নাই ,আৰু কিহৰ মানুহ উঠাই আছ ?

তেনেতে কাষৰ চিট এটাৰ মহিলাজনীয়ে মাতলগালে |

- হয় দে এই গৰম খনত এনেকে ৰৈ থাকিব নোৱাৰি,বাপৰে কি ৰ'দ দিছে অ',,,উফ !

- আচলতে ইহঁ‌তক এসেকা ভালকৈ দিব লাগে |

এইবাৰ অন্য এজনে মাত লগালে |

- হাৰে আমাৰ অফিচৰ সময়ৰ কথা আছে নহয় |

- ঐ ড্ৰাইভাৰ গাড়ী চলা |

- ঐ যাৱ দে,,,,,,,,,,

           মনে সকলো নিৰৱে চাই গৈছিল | এৰা সময়,চৰকাৰী অফিচৰ মানুহ খিনিৰ বাৰু কথা নাই দহ মিনিট দেৰি হ'লেওঁ | কিন্তু আমাৰ আচল সময় এয়া | এইখিনি সময়ত আমি বিশ্ববিদ্যালয়ৰ বহু কেইটা ভাড়া পাওঁ | তৰ্ক-বিতৰ্ক ৰ মাজেৰে গাড়ী গৈ জালুকবাৰী পালে | উফ ! ৰক্ষা,,,,,,,

             মনে গাড়ীৰ পৰা নামিলে আৰু চিধাই গৈ ৰিক্সা উলিয়ালে | কিছু সময় ৰোৱাৰ পাছত এজন ডেকাল'ৰা আহিলে |

- ঐ ৰিক্সা ইউনিভাৰচিটি ব'ল |

- উঠক |

এই ৰ'দত আৰম্ভ কৰিলে মনে জীৱনৰ যুদ্ধ খন | দুপেডেল মান মাৰোতেই তাৰ কপালৰে বৈ আহিল নিমখীয়া ঘাম | 

" ঘটং "

শব্দ এটা হ'ল | সি ৰিক্সাৰ পৰা নামিলে আৰু চালে | অ চেইন ডাল পৰিছে | আকৌ উঠাই যাত্রা কৰিলে | কিছু সময় যোৱাৰ পাছত সি ইউনিভাৰচিটি পালে |

ল'ৰা জন নামিলে,আৰু বেগৰ পৰা বিশ টকীয়া নোট খন উলিয়াই দিলে ! মনে হাত পাতি লোৱাৰ লগে লগে সি খোজ দিলে | মনে নোট খন চাই চিঞঁৰিলে |

- হেৰি দাদা !

ল'ৰাজনে ঘূৰি চাই মাত লগালে 

- কি হ'ল বে ?

- আৰু দহ টকা এটা লাগিব |

ল'ৰাজনে তাৰ কাষলৈ আহিলে |

- আৰু কিমান লাগে ?

- দহ টকা |

- তাৰ পৰা ইয়ালৈ ভাড়া কিমান ?

- ত্রিশ টকা |

- শুন যি দিছো তাকে ল' চিঞঁৰি নাথাক |

- আপুনি মোক দম দিলে কেনেকৈ হ'ব | এই ৰ'দত ৰিক্সা টানি মাত্র নিজৰ প্রাপ্য খিনিহে বিচাৰিছো |

- ভালে ভালে কৈছো যি দিছো তাতে সন্তুষ্ট হ'

- নহ'ব আপুনি দহ টকা দিব লাগিব |

- দহ টকা লাগে ন ! এবাৰ ক'লে নুশুন !

সি মনৰ কপালত মাৰিলে এটা প্রচণ্ড ঘোচা | মন ৰাস্তাত  চিটিকি পৰিল | মনৰ কপালৰ পৰা তেজ বৈ আহিলে | এজন দুজনকৈ বাটৰুৱা , বিশ্ববিদ্যালয়ৰ ছাত্র-ছাত্রীয়ে বেৰি ধৰিছিল মন আৰু সেই অভদ্র ডেকা ল'ৰাক জনক ।

          মনে তাৰ তেজ খিনি ডিঙিৰ গামোছা খনৰে মছি ল'লে | গামোছা খন ৰঙা হৈ পৰিল | এয়া বহুত কষ্টৰ তেজ | লাহেকৈ সি ৰিক্সাখনত উঠি ল'লে আৰু পেডেল মাৰিব ল'লে | যিটো দৃশ্য দেখি প্রতিজন মানুহ আবেগিক হৈ পৰিছিল | 

- আপুনি ৰ'বছোন |

এজনী ছোৱালীৰ মাতত সি ৰৈ দিলে |

- কিহৰ বাবে ই আপোনাক এনেকুৱা কৰিলে কওঁকচোন ?

- এয়া আমাৰ কাৰণে সৰু কথা , এনে আমাৰ লগত হৈ থাকে | কিন্তু আজি মই ৰিক্সাৱালা হ'ব নালাগিছিল মই ও দেখালো হয় বাহুৰ শক্তি |

- ৰ'বছোন , এয়া অন্যায় হৈছে আমি সিদ্ধান্ত ল'ম | 

ছোৱালী জনীয়ে লক্ষ্য কৰিছিল মনৰ কপালৰে তেজ বৈ আছিলে |

                                    ক্ৰমশঃ

                 বিঃদ্ৰঃ Social Media Journalism ফেচবুক গ্ৰুপৰ এগৰাকী সন্মানীয় সদস্য ৰাগ ৰঞ্জনৰ দ্বাৰা গ্ৰুপত প্ৰকাশিত।আপোনালোকেও যদি কোনো লেখা বা গল্প কবিতা,বা-বাতৰি ইত্যাদি আমাৰ ৱেবছাইটত প্ৰকাশ কৰিব বিছাৰে তেন্তে আপোনালোকৰ লেখা সমূহ আমাৰ ফেচবুক গ্ৰুপত প্ৰকাশ কৰিবলৈ নতুবা আমাৰ ফেচবুক পেজ/ SMJ24 ৰ মুখ্য পৰিচালন সঞ্চালক দিব্য জ্যোতি দত্তৰ ফেচবুক পেজৰ ইনবক্সত প্ৰেৰণ কৰিবলৈ আহ্বান জনালো।নিৰ্বাচিত লেখা সমূহ লেখকৰ নাম আৰু ছবি সহ আমাৰ ৱেবছাইটত প্ৰকাশ কৰা হব,ধন্যবাদ।

আমাৰ ফেচবুক গ্ৰুপৰ লিংক - SMJ24.facbookgroup

আমাৰ ফেচবুক পেজৰ লিংক - www.SMJ24.facebook page

দিব্য জ্যোতি দত্তৰ ফেচবুক পেজৰ লিংক - Dibya Jyoti Dutta/Fb page