শ্ৰীশ্ৰীলক্ষ্মীদেৱীৰ পাঁচালীৰে মা লক্ষ্মীৰ বিশেষ কৃপা‌ লাভ‌ কৰক : Religious Studies

#শ্ৰীশ্ৰীলক্ষ্মীদেৱীৰ_পাঁচালী( Religious Studies )

জয় নমো নাৰায়ণ জয় বাসুদেৱ ।

দণ্ডবতে চৰণে পৰিয়া কৰো সেৱ ।।

কৰোযোৰে প্ৰণামোহো যত দেৱগণ ।

প্ৰণামোহো আদিগুৰু পিতৃ-মাতৃৰ চৰণ ।।

সৰস্বতী মাতৃক শত নমস্কাৰ কৰো ।

ঐশ্বৰ্য্যৰ আ‍ই লক্ষ্মীৰ চৰণত ধৰো ।।

পাঁচালী প্ৰৱন্ধে কৰিবো ব্যাখ্যান ।

লক্ষ্মীহৰি সংবাদ শুনিও সাৱধান ।।

বসন্ত পূৰ্ণিমা ৰাতি হই লা প্ৰকাশ ।

চন্দ্ৰৰ কিৰণে ভাহে নিৰ্ম্মল আকাশ ।।

মন্দমন্দ বৈ আছে মলয় পবন ।

সুশীতল হৈ আছে এ‍ই ত্ৰিভুৱন ।।

এহেন বসন্তকালে বৈকুণ্ঠ ভুৱনে ।

লক্ষ্মীনাৰায়ণ আছে বহি সিংহাসনে ।।

কহে লক্ষ্মীদেৱী প্ৰতি তৱে নাৰায়ণ ।

কমল নয়নী দেৱী শুনা আমাৰ বচন ।।

সৰ্ব্বলোকে কহা তুমি সৌভাগ্য দায়িনী ।

সেহি হেতু তুৱা নাম ত্ৰিলোক পাৱনী ।।

জগতৰ হেতু মোৰ ব্যাকুলিত মন ।

ক্ষুধা দুখ শোকে চিন্তে মৰ্ত্তবাসীগন ।।

সম্পদ ৰূপিণী তুমি নাৰায়ণী ।

দয়া কৰি ৰক্ষা কৰা এহিসে ধৰণী ।।

মোহৰ সৃজিত এ‍ই যত চৰাচৰ ।

অন্নাভাৱে মৰে সবে দুখ লাগে বৰ ।।

এতেকে কহিলা যেবে দেৱ নাৰায়ণ ।

ধীৰে ধীৰে লক্ষ্মী দেৱী বুলিলা বচন ।।

সদা মইী দুঃখী মৰ্ত্তবাসীৰ কাৰণ ।

কোৱা প্ৰভু কি ভবে কৰো দুঃখ নিবাৰণ ।।

অনাচাৰ পূৰ্ণ হইবলা সকল ভূৱন ।

নিজ কৰ্ম্ম ফলে পায় দুঃখ নৰনাৰীগণ ।।

পাপপূৰ্ণ হৈ আছে সমস্ত ধৰণী ।

মৰ্ত্তবাসী পা‍ই দুঃখ আপোনা আপুনি ।।

লক্ষ্মীৰ বচন শুনি দেৱ চক্ৰপাণি ।

বিষাদিত মনে কহে সকৰুণ বাণী ।।

কোৱা দেৱী সত্য কৰি স্বৰূপ কথন ।

কি কৰিলে সুখী হ’ব মৰ্ত্তবীসীগণ ।।

কোৱা দেৱী মোৰ আগে সৱ বিৱৰণ ।

কোন স্থানে হোৱয় তোমাৰ আগমন ।।

এহি সময়ত নাৰদ আহি ভৈলা উপস্থিত ।

যথাতে আছে নাৰায়ণ লক্ষ্মীৰ সহিত ।।

নাৰদে বোলন্ত শুনা জগতৰ আ‍ই ।

কি কাৰণে মৰ্ত্তবাসী বৰ দুঃখ পা‍ইলা ।।

অনাচাৰ পূৰ্ণ হৈ আছে সমগ্ৰ ধৰণী ।

সেহি হেতু দুঃখ পায় মৰ্ত্ত্যবাসী নৰনাৰী ।।

যিবামতে হৈব শান্তি এহি সে ধৰাত ।

কহোঁ মই সে‍ই কথা দুয়োৰে আগত ।।

অহংকাৰ পূৰ্ণ সব নৰনাৰীগণ ।

অনাচাৰে থাকে ৰত সদা সৰ্ব্বক্ষণ ।।

কদাপিতো নমানয় শাস্ত্ৰৰ বিচাৰ ।

নিজ ধৰ্ম্ম মাথোঁ কৰিছে পৰিহাৰ ।।

পতি প্ৰতি শ্ৰদ্ধা নকৰয় নাৰীগণ ।

নকৰয় কোন দিনে দেৱতা পূজন ।।

সন্ধ্যা কালে প্ৰদীপ নিদয়য় ঘৰে ।

দেৱদ্বিজে ভক্তি না‍ই অলপো অন্তৰে ।।

লক্ষ্মীদেৱী কহে মন দিয়া কৰ শ্ৰাৱণ ।

কোন কোন স্থানে মোৰ হোৱায় আগমন ।।

শুনা বাছা দেৱঋষি ব্ৰহ্মাৰ নন্দন ।

নাৰীৰ কৰ্ত্ত্যব্য মইহ কৰোহো বৰ্ণন ।।

গুৰুক প্ৰণামি নিজ শোৱা শয্যা এৰি ।

প্ৰাতঃকালে উঠয় যে সুলক্ষণা নাৰী ।।

মাৰ্জ্জনিৰে মাৰ্জ্জন কৰি ঘৰ বাট ।

গোবৰ পানীৰে সুদ্ধ কৰিব তাহাত ।।

মোচা কোচা কৰি ঘৰ দুৱাৰ সকল ।

ভোজন পাত্ৰ পখালিব আছে যিসকল ।।

স্নান কৰি বাসি বস্ত্ৰ জলযুক্ত কৰি ।

পৰিষ্কাৰ ধৌত বস্ত্ৰ পৰিধান কৰি ।।

শুদ্ধাচাৰে পূজে যেৱে আমাৰ চৰণ ।

সেহি নাৰী প্ৰিয় মোৰ জানা নাৰায়ণ ।।

দেৱতা সমান দেখে স্বামীক যিজন ।

সেহি নাৰী প্ৰিয় মোৰ কহিলো বচন ।।

গুৰুজন প্ৰতি যাৰ অচলা ভকতি ।

পতিব্ৰতা নাৰী সে‍ই সুলক্ষণা সতী ।।

মন্দিৰ তুলসীতল লেপা-মোচা কৰি ।

প্ৰণামিবে গুৰুজন মনে ভক্তি কৰি ।।

শুদ্ধাচাৰে ৰন্ধন কৰিয়া ভাল মতে ।

কৰাবে ভোজন সকলোকে শুদ্ধ চিত্তে ।।

হাঁহি মুখে সকলোকে সন্তুষ্ট কৰিব ।

সব শেষে নিজে গৈ ভোজন কৰিব ॥

ভিক্ষাৰী অতিথিক মধুৰ বচনে ।

সমৰ্থ অনুসৰি দিব সুমিষ্ট ভাষণে ।।

ধীৰে ধীৰে গতি আৰু সদা মধুৰ ভাষিণী ।

কপালত সিন্দুৰ ফোট জানিবা সুলক্ষণী ।।

প্ৰফুল্লবদন যাৰ সৰ্ব্ব সুহাসিনী।

ই সব লক্ষণ মোৰ শুনা চক্ৰপাণি ।।

স্বামীৰ মংগল কামী যি নাৰী হয় ।

সদা সত্য আচৰণ সত্য কথা কয় ।।

পৰপুৰুষক যিটো পিতৃ হেন দেখে ।

পৰৰ দ্ৰব্যক যিটো লোষ্ট্ৰ যেন ভাবে ।।

নাভি সুগভীৰা আৰু স্বহাস্য বদনী ।

সুবেশা সুদীৰ্ঘকেশী মৰাল গামিনী ।।

দয়াৱতী নম্ৰভাষী অতি মনোৰমা ।

ইসৱ লক্ষণা নাৰী জানা মোৰ সমা ।।

ৰঙা হস্ত পদ মধ্যে ক্ষীণা অনুৰূপা ।

জানা সেহি নাৰী আমাৰ স্বৰূপা ।।

সে‍ই নাৰী ধনে ধান্যে অতি ভাগ্যৱতী ।

অচলা হইহয়া থাকো তাহাত বসতি ।।

লক্ষ্মীক সম্বোধি সোধে প্ৰভু নাৰায়ণ ।

কিবা নাৰী পুৰুষক তুমি কৰাহা বৰ্জ্জন ।।

নাৰায়ণ আগে পুনু লক্ষ্মী বোলে বাণী ।

যি কুলক্ষণী নাৰীক ত্যজোহো চক্ৰপাণি ।।

কুৰ কুটা কেশ যাৰ আৰু উৰ্দ্ধস্তন ।

সে‍ই নাৰী হয় প্ৰভু আমাৰ বৰ্জ্জন ।।

কদাকাৰ বেশ যাৰ মলিন বদন ।

সে‍ই নাৰী হয় প্ৰভু আমাৰ বৰ্জ্জন ।।

স্বামী এৰিয়া কৰে পৰ পুৰুষক মন ।

সত্যে সত্যে মইৰ তাইক ত্যজোঁ নাৰায়ণ ।।

মল-মূত্ৰ মুখ ধুই পেলাই দুৱাৰ দ্বাৰে ।

সত্য কৰি কহো প্ৰভু নাযাও তাক ঘৰে ।।

পিংগল নয়ন যাৰ যাৰ কুৎসিত বদন ।

ধূলিমাটি ঘহে গাৱে কঠোৰ ভাষণ ।।

নক্ষত্ৰ নামিকা বেশ্যা সৰ্ব্ব কুলক্ষণী ।

তা‍ইক ত্যাজোহো প্ৰভু শুনা চক্ৰপাণি ।।

খৰমীয়া ভৰি যাৰ মেটেলা কঁকাল হয় ।

পাৱে পাৱে ঘহি থাকে ধূলামাটি চয় ।।

খোজত চৰণ যাৰ চটচটী ফুটে ।

তা‍ইৰ চৰিত্ৰে স্বামীৰ আয়ুস টুটে ।।

বিকৃত আকাৰ দাঁত উঠ‍‍‍‍ঙা কপাল ।

অসত্য ভাষিণী দুষ্টমতি চিৰকাল ।।

ভৰিত পানী দিলে শীঘ্ৰে শুকা‍ই যায় ।

অৱশ্যে বিধৱা হৈবে দৈবে বাধা না‍ই ।।

উৰ্চ্চ কণ্ঠে কথা কয় গৰ্ব্বিত বচন ।

এহি সব নাৰীক ত্যজোহো নাৰায়ণ ।।

পিংগল বৰণ চুলি ধেমেচা কঁকাল ।

বিকৃতি নয়নাৰ সংগ এৰো চিৰকাল ।।

বাহী চোতালত মাৰ্জন যিবা নকৰয় ।

বাহী বস্ত্ৰে স্নান এৰি ভোজন কৰয় ।।

অমাৰ্জিত পাত্ৰে যিটো ভোজন কৰয় ।

মুখ ধু‍ই দন্তে যিবা খৰিকা নলয় ।।

গুৰুজনৰ প্ৰতি যাৰ শ্ৰদ্ধা ভক্তি না‍ই ।

তাহাকে ত্যজোহো মই নাযাওঁ তাৰ ঠা‍ই ।।

অন্ধকাৰে শোৱে আৰু তৃণ ছিঙে নখে ।

চিৰকাল তাহাৰ মাত্ৰ যায় দুঃখে ।।

বৃদ্ধ শশুৰ শাশুৰীক নকৰে পালন ।

কদৰ্থয় বোলো নানা কুবাক্য বচন ।।

মাৰ্জ্জন নকৰে ঘৰে শোৱে উলংগতে ।

এনেহে নাৰীৰ গৃহে নাযাও কোনোমতে ।।( Religious Studies )

অতি লোমা অলোমিকা যিবা নাৰী হয় ।

সেহি নাৰী নোহো ভাল কহিলো নিশ্চয় ।।

কৰ্ণৰ বাহিৰে যাৰ দুই গোটা ৰন্ধ্ৰ ।

দে‍ই নাৰী নহে ভাল অতিশয় মন্দ ।।

সন্ধ্যাকালে প্ৰদীপ নেদেখো যাৰ ঘৰে ।

সত্য কৰি কহো প্ৰভু নাযাওঁ তাৰ ঘৰে ।।

লক্ষ্মীবোলে চিন্তাযুক্ত যি পুৰুষ থাকয় ।

মলিন বস্ত্ৰ পিন্ধে আৰু প্ৰভাতে শোৱয় ।।

অকুমাৰী নাৰী ৰমে পিন্ধে বাহী ফুল ।

অহংকাৰী অনাচাৰী চণ্ডালৰ তুল ।।

উচ্ছিষ্টৰ মাজে যিটো কৰয় ভোজন ।

স্নান কৰি তেল ঘহে ইসৱ বৰ্জন ।।

আপোনাৰ অংগ যিটো আপুনি বজায় ।

জুৱাখেলি সঞ্চিত ধনক যি কৰে ব্যয় ।।

উত্তৰ পশ্চিম শিৰে শোৱে যিটো জন ।

দক্ষিণে পশ্চিম মুখে দন্তক মাৰ্জ্জন ।।

নিজ হাতে তুলি পুষ্প শিৰত পিন্ধয় ।

আপুনি চন্দন ঘসি তিলক কৰয় ।।

মাটিত বহি খায় বাহী মুখে থাকে ।

গুৰুজন প্ৰতি নিন্দা কৰে যাকে তাকে ।।

অতিথি নামানে নিৰ্দ্দয় ব্যৱহাৰ ।

আনৰ অনিষ্ট কৰে ধনে লোভ আৰ ।।

এ‍ইসৱ পুৰুষক ত্যজোহো নাৰায়ণ ।

নিশ্চয় কহিলো প্ৰভু ইসৱ বচন ।।

কমলাৰ কথা শুনি কহে নাৰায়ণ ।

কহা প্ৰিয়ে আৰু নিষিদ্ধ ভোজন ।।

যিবা দিনে যিবা বস্তু খা‍ইব নালাগে ।

বিবৰিয়া সেহি কথা কোৱা মোৰ আগে ।।

নাৰায়ণ কথা শুনি কহে লক্ষ্মী আ‍ই ।

সকলো কহিবো কথা তোমাত বৰ্ণা‍ই ।।

প্ৰতিপদে কুষ্মাণ্ড গোমাংস তুল্য হয় ।

দ্বিতীয়াতে বহতী খা‍ইবে নালাগয় ।।

তৃতীয়াতে পটোলতে হয় চকু শূল ।

চতুৰ্থীতে মূলা খালে হয় ধনৰ নিৰ্ম্মূল ।।

পঞ্চমীতে বেলফল কলংক আনয় ।

ষষ্ঠীত নিম্ব খা‍ইলে নানা ৰোগ পায় ।।

নৱমীত কল খালে নানা দুঃখ হয় ।

দশমীতে কলমৌৱে ব্যথিক পাৱয় ।।

একাদশী তিথিত উৰহী খোৱাৰ বাধা ।

দ্বাদশী তিথিত পূৰৈশাক ৰোগ হয় জানা ।।

ত্ৰয়োদশী বেঙেনা খাইবে নালাগয় ।

চতুৰ্দ্দশীত মাটিমাহে কফৰোগ হয় ।।

পূৰ্ণিমা অমাৱস্যা আৰু সংক্ৰান্তিত ।

তৈলমত্স্য মাংস বাধা শাস্ত্ৰৰ বিহিত ।।

আৰু এক কথা প্ৰভু কহো তোমাৰ আগে ।

যিবা দিলে ক্ষৌৰ কৰ্ম্ম কৰিবাক লাগে ।।

মংগলবাৰ আগে পিছে ক্ষৌৰ কৰ্ম্ম হয় ।

অন্যবাৰে ক্ষৌৰ কৰ্ম্ম উচিত নহয় ।।

ৰবিবাৰ ধন হানি মংগলে আয়ুক্ষয় ।

বৃহস্পতিতে মান হানি শুক্ৰে শুক্ৰক্ষয় ।।

শনিতে ধন মান পুত্ৰ সকল বিনাশ ।

ক্ষৌৰ কৰ্ম্মেৰ কথা কহিলো প্ৰকাশ ।।

শুনা বাছা দেৱঋষি নাৰাদ তপোধন ।

কহিলো সকোলো কথা তোমাত বিদ্যমান ।।

মোৰ পূজা ব্ৰত পৃথিৱীৰ কৰিয়া বৰ্ণন ।

মৰ্ত্তবাসী যেন পায় সুখ কৰাহা বিধান ।।

লক্ষ্মীমায়ে প্ৰণামী নাৰদ দেৱঋষি ।

পূজা প্ৰচাৰিতে মৰ্ত্ত্যে চলিলা হৰিষি ।।

মৰ্ত্ত্যে গৈয়া দেখে এক বৃদ্ধা যে ব্ৰাহ্মনী ।

কান্ধে ভিক্ষা জুলি লৈয়া বিষাদ বদনী ।।

দেখিয়া নাৰদ জিজ্ঞাসে ব্ৰাহ্মণীৰে ।

কহিতে লাগিলা কথা সকৰুণ বাণী ।।

কুলিন বংশত জন্ম জাতিত ব্ৰাহ্মণ ।

আছিলো মোহোৰ স্বামী মহা ভাগ্যৱান ।।

গৰু গা‍ই ধনে ধান্যে অতুল বৈভৱ ।

কি কহিবো প্ৰভু এবে সে‍ই কথা সব ।।

তিনিজন পুত্ৰ জন্ম হইেল যৌৱন ।

তিনিওকো বিহা‍ইলো বধু আনি তিনিজন ।।

ভাগ্যৱান স্বামী মোৰ গৈলা স্বৰ্গীয় হৈ ।

ভুগিছো দুৰ্গতি মইো অশেষ বিলা‍ই ।।

তিনিও বোৱাৰী সদায় কন্দল কৰয় ।

নমানয় শাহু বুলি কুবাক্য বোলয় ।।

দূৰগৈলা ধন ধান্য অন্ন নাহি মিলে ।

নাপালোহো এহেন দুৰ্গতি কোন কালে ।।

সৰা মোচা নীতি ধৰ্ম্ম এৰিল সকলে ।

পূৰ্ব্বৰীতি ধৰ্ম্ম এৰে বোৱাৰীসকলে ।।

দেৱতা ব্ৰহ্মাণ গুৰু জনক নমানয় ।

কোনো দিনে সন্ধ্যা চাকি গৃহত নজ্বলয় ।।

বোৱাৰীৰ কথা মতে পুত্ৰ সব চলে ।

দেৱতা ঈশ্বৰক নুপুজে কোন কালে ।।

অনাচাৰে লক্ষ্মী ভ্ৰষ্ট হইল অভাগী ।

অনাহাৰে প্ৰান যায় ফুৰো ভিক্ষা মাগি ।।

নাৰদ বোলয় আই ভিক্ষা বৃত্তি এৰা ।

দূৰ যাইব দুঃখ শোক লক্ষ্মী ব্ৰত কৰা ।।

গৃহে বোৱাৰী সহিতে লক্ষ্মী ব্ৰত কৰি ।

সৌভাগ্য মিলিব আ‍ই মোৰ বাক্য ধৰি ।।

মাৰ্জ্জন কৰিয়া ঘৰ গোময়েৰে লিপি ।

ভক্তিমনে জলপূৰ্ণ ঘট এক স্থাপি ।।

ঘটৰ ওপৰে আমাৰ পল্লব একগোট ।

বস্ত্ৰে আচ্ছাদিয়া দিবা সেন্দুৰৰ ফোট ।।

তলে পঞ্চ শস্য ঘটে এক গুটি ফল ।

ধূপ দীপ ধূনা আদি নৈবেদ্যে সকল ।।

ঘটে সান্নিধানে দিবা লক্ষ্মীৰ আসন ।

বস্ত্ৰে সুশোভিতা কৰি দিয়া গুৱাপাণ ।।

পুষ্প দুৰ্ব্বা উপাচাৰে পূজিলা লক্ষ্মীৰে ।

দুৰ্ভাগ্য গুছিয়া হৈবো সৌভাগ্য অচিৰে ।।

ভক্তিভাৱে লক্ষ্মী আ‍ইক আৰাধিলে ।

সম্পদ মিলিব দুঃখ নোহে কোনো কালে ।।

নাৰদৰ বাক্যে বৃদ্ধা গৃহক চলিলা ।

বোৱাৰীৰ আগে গিয়া সকলো কহিলা ।।

শাহু বোৱাৰীয়ে কৰিলা পূজা আৰম্ভণ ।

পূজাৰ অন্তে কমলাৰে কৰিলা বন্দন ।।

সবে মিলি বিধিমতে লক্ষ্মী ব্ৰত কৰি ।

বাঢ়িলা সৌভাগ্য গৈল দুৰ্গতি আঁতৰি ।।

অতুল ঐশ্বৰ্য্য হেৰিয়া ।।

দেখি তাসম্বাৰ ভাগ্য প্ৰতিবেশী সবে ।

ভক্তিমনে লাগিলেক লক্ষ্মীক সেৱিবে ।।

লক্ষ্মীক ঘেৰি সৱে হৈলেক অঢ্যৱন্ত ।

লক্ষ্মীৰ মহিমা কহি কোনে পায় অন্ত ।।

লক্ষ্মীব্ৰত ফল দেখি সবে মুগ্ধ ভৈলা ।

এহিমতে মৰ্ত্ত্যে পূজা প্ৰচাৰ হৈলা ।।

বৃহস্পতিবাৰে যিবা লক্ষ্মী ব্ৰত কৰে ।

ধন ধান্যে গোমহিষে পৰিয়াল বাঢ়ে ।।

কমলাৰ পূজা কৰি পাঁচালী পঢ়িলে ।

দুঃখ শোক দৰিদ্ৰতা নোহো কোনো কালে ।।

যাৰ ঘৰে থাকে এ‍ই পাঁচালী ৰতন ।

লক্ষ্মীমায়ে কৃপা কৰে তাক অনুক্ষণ ।।

লক্ষ্মী নাৰায়ণ কথা কৰিলে শ্ৰৱণ ।

ধনে ৰত্নে সম্পদ বঢ়ায় অনুক্ষণ ।।

লক্ষ্মীব্ৰত কৰি পাচাঁলী পঢ়িলে ।

তুষ্ট হয় লক্ষমীমা‍ই তাৰ সুখ মিলে ।।

কৰা সেৱা লক্ষ্মী মাৱে আলজাল এৰি ।

লক্ষ্মীনাৰায়ণ প্ৰিতে বোলা হৰি হৰি ।।

নমো নমো লক্ষ্মী দেৱী জগত মংগলা ।

সৰ্ব্বদোষ অপৰাধ ক্ষমিবা অচলা ।।

নাজানো মিনতি স্তুতি ভক্তি পূজা পাঠ ।

কায়বাক্যে দ্ৰব্যে স্থানে যত দোষ পাপ ।।

ক্ষমিবা সকলো যেন খাতিছো কাতৰ ।

নিজগুনে তুষ্ট হোৱা থাকিবা অন্তৰে ।।

ৰোগ শোক দুঃখ হৰা গুছোৱা দুৰ্গতি ।

বিঘিনি খণ্ডন কৰা দিয়া শুভমতি ।।

ত্ৰিজগত মাতা দেৱী আদ্যশক্তি তুমি ।

অসাধ্য তোমাৰ পূজা কিনো জানো আমি ।।

কৰো সেৱা সকাতৰে তোমাৰ চৰণে ।

দণ্ডৱতে কৰো মাতৃ ই নাম কীৰ্ত্তনে ।।( Religious Studies )

— শ্ৰীশ্ৰীলক্ষ্মীদেৱীৰ পাচাঁলী সমাপ্ত—

       নয়ন জ্যোতি দাস

জ্যোতিষ ভাস্কৰ আৰ মা কত্যায়নী বঁটা প্ৰাপক 2023

M.A in Astrology,Vastu,  Numerology & English .

Work's At  India's Best Astrology App Astrosage .       

               Howly { Barpeta } & Nagaon Kaliyabor

          🤳9854916006 ( WhatsApp)