৬ নং খণ্ড

( মনক কিয় পুলিছে এৰেষ্ট কৰিব আহিলে ! কি অপৰাধ কৰিলে মনে ? )

     মনৰ বুকু খন কঁ‌পি উঠিল | হাৰে কোনো অপৰাধ নকৰাকৈ পুলিচে এৰেষ্ট কৰিব আহিছে কিন্তু কিয় ! অংকিতে পুলিচক দেখি আচৰিত |

- আপোনালোক ?

অংকিতে সুধিছিল |

- হয়,আমি ৰঙিয়া আৰক্ষীৰ সহযোগত গুৱাহাটী আৰক্ষী আহিছোঁ |

- কিন্তু কিয় ?

মনে সুধিলে |

- বিৰাজ কাকতিৰ হত্যাৰ চেষ্টাৰ অপৰাধত আৰু বিৰাজ কাকতিৰ পৰা পইচাঁ চোৰ কৰাৰ অপৰাধত মনক গ্ৰেপ্তাৰ কৰিবলৈ |

- কি !

মন আৰু অংকিতে একেলগে কৈ উঠিলে |

- দাদা তই,,,,,,,

- ভাইটি !/p>

          অংকিতে ঘৰত সোমাই গ'ল | আৰু ওলাই আহিল | 

- হু এয়া ল' , মই আৰু তই চোৰ কৰা পইচাৰে নপঢ়ো |

- ভাইটি,,,,

- চুপ,তই মহা প্রৱঞ্চক,তই প্রতাৰক,তই হত্যাকাৰী ,তই অপৰাধী |

মনে হাতজোৰ কৰি আঠু কাঢ়ি বহি পৰিল |

- ওলাই যা আজিয়ে , আৰু কেতিয়াওঁ এইখন ঘৰত ভৰি নিদিবি | এইখন সমাজে আজি আমাক 

হাঁহিব | আমি এজন চোৰ , হত্যাকাৰীৰ ভায়েক |

মনে মাথো কান্দিছে , সি অংকিতক একো ক'ব পৰা নাই |

- কেতিয়াও ভৱা নাছিলো মোৰ দাদা যে এজন অপৰাধী | হ'ব যা , ভন্টিক জীয়াই থকা দিন কেইটা মই চাম | তাইক কেতিয়াওঁ কষ্ট পাব নিদিওঁ,আৰু শুন যদি পাৰো কেতিয়াবা জেইলত গৈ তোক লগ কৰি আমাৰ লগত খৰছ কৰা ক'লা টকাবোৰ ওভতাই দি আহিম |

- এই ভাইটি , মই তোক হাতজোৰ কৰিছো , মই এইবোৰ একো বুজা নাই অ , কিন্তু বুজাও কেনেকে ! ঐ শুনছোন !>

           বাহিৰত ইমান হাল্লা শুনি ,তৰালী ওলাই আহিছিল | 

- দাদা কিয় ইমান হাল্লা হৈছে ?

লাহে লাহে সিহঁ‌তৰ তাত ওচৰ চুবুৰীয়া মানুহ বোৰ ভৰি পৰিছিল |

ইমান মানুহ ! সকলোৱে মাথোঁ‌ তৰালীক চাই আছিলে

- দাদা তই নামাত কিয় !

- নাই ভন্টী সি আজি মাতিব নোৱাৰে !

অংকিতে কৈছিল |

- সৰু দা

- সি মানুহ হত্যা কৰি আহিছে ,পইচা চুৰি কৰিছে

- নাই , মিছা কথা দাদাই মানুহ হত্যা কৰিব 

নোৱাৰে |

- সঁচা কথা , সেইকাৰণে সি আজি ৰাতিপুৱাই আহি ঘৰ ওলাইছে |

- সৰু দা

- অ ভন্টি , আমি এজন হত্যাকাৰী ককায়েকৰ ভায়েক - ভনীয়েক |

সি কান্দিছিল |

- মই জানোঁ দাদাই যদি মানুহ হত্যা কৰিছে সেয়া মাত্র আমাৰ কাৰণে কৰিছে,যদি সি পইচা চোৰ কৰিছে সেয়াওঁ আমাৰ কাৰণে কৰিছে | কিন্তু দাদাই ভুল কৰিছে , এয়া অপৰাধ কৰিছে |

- ঐ ভন্টি,নাই অ' মই মানুহ হত্যা কৰা নাই |

মনে হুকহুকাই কান্দিছিলে |

- আমাৰ ঘৰত ইমান মানুহ কোন আহিছে সৰু দা ?

- আমাৰ ঘৰত পুলিছ আহিছে , তাক নিবলৈ ,,,,,,

- ছাৰ , মই আপোনালোকক দেখা নাই , আচলতে মই অন্ধ ছাৰ | কিন্তু ছাৰ অকমান সময় ৰ'বছোন দে |

অসহায় তৰালীৰ কথাত পুলিচ অফিচাৰ মনদীপ ডেকাৰ হৃদয় খন হাহাকাৰ কৰি উঠিল |/p>

           তৰালী ঘৰৰ ভিতৰত সোমাই গ'ল | আৰু কিছু সময় পাছত ওলাই আহিল হাতত এখন দা লৈ | সকলো আচৰিত তৰালীয়ে কি মনক কাটিব নে আৰক্ষীক কাটিব |

- ঐ সৰু দা শুন !

- ভন্টি তই এইবোৰ,,,,

অংকিতে কৈছিল |

- তই মনে মনে থাক , মোক দাদাৰ ওচৰত লৈ ব'ল 

- তই

- লৈ ব'ল ,,,,,

অংকিতে তাইক মনৰ কাষত লৈ আহিছিল | 

- দাদা তইটো যাবিয়ে , হো এইখন ল' , তই যোৱাৰ আগতে সৰু দা আৰু মোক কাটি দুছেওঁ কৰ , তই যোৱাৰ আগত আৰু দুটা হত্যা কৰি থৈ যা | ল'

- ভন্টী

মনে চিঞঁৰি উঠিছিল |

- দাদা আমি কিমান ডাঙৰ হ'লো অনুভৱ কৰিবই পৰা নাছিলো অ ,আজিওঁ সৰু দা আৰু মই তোৰ দহ আৰু আঠ বছৰীয়া ভায়েক ভনীয়েক যেনে লাগে | 

- আমি আৰু দেৰি নকৰো , দাস ইয়াক হেণ্ডকাফ লগাওঁক |

মনে শেষ বাৰৰ বাবে ভনীয়েকৰ গাল খন স্পৰ্শ কৰিলে |

- ভন্টি,আহো দে,ভালকৈ থাকিবি | মই বৰ কষ্টত থাকিম অ,,,,,

- হ'ব তই এই হত্যা কৰা হাত দুখনৰে মোৰ গাল খন নুচুবি দাদা | 

- ভন্টি,,,,,,

           পুলিছে মনক লৈ গ'ল,গাড়ীত বহাই দিলে,তৰালীয়ে মনৰ বুকুৰ মাজত সোমাই উচুপি উঠিলে | মনে কান্দিছে,সি আজি বোবা হৈ পৰিছে | এটা হত্যাৰ চেষ্টাৰ অপৰাধত মনক লৈ গ'ল |

                এনেকৈয়ে ভাগেনে সপোন

                 এনেকৈয়ে ছিগে নে বান্ধোন

                 কোনে ক'ব মোক আজি

                  কোনে ক'ব বাৰু কোন বাৰু

                       মোৰ আপোন !!!

          মনক চিধাই বিৰাজ কাকতিৰ কাষলৈ লৈ অনা হ'ল | বিৰাজ কাকতি মেডিকেলত সংজ্ঞাহীন অৱস্থাত পৰি আছিলে | মন আচৰিত,

ময়ূৰীয়ে মনক দেখি কালি মূৰ্ত্তি ধাৰণ কৰিলে |

- এয়াই মোৰ প্রতিদান,আপোনাক থাকিবলৈ দি আজি মই মোৰ দেউতাক হেৰুৱাৰ পথত | পইচা যদি লাগেই মোক নক'লে কিয় ? মোৰ দেউতাক হত্যা কৰি পইচা নিয়াৰ ইমান ডাঙৰ সাহস কিয় কৰিছিল ? কিয় !

- মই,,,,,,

মনে কৈছিল |

- চুপ, মন এখেতক নি লক আপত ভৰাই থোৱা |

ময়ূৰীয়ে পুলিছ অফিচাৰ মনক কৈছিলে |

- চিপাহী ইয়াক নি লক আপত ভৰাই থোৱা |

চিপাহীয়ে ৰিক্সাৱালা মনক লৈ গ'ল | 

- ময়ূৰী তুমি খুড়াদেউৰ কাষত থাকা,বাকীবোৰ মই চম্ভালিম |

       কথা খিনি কৈ অফিচাৰ মন ওলাই আহিছিল মেডিকেলৰ পৰা । পুলিচ অফিচাৰ মন আৰু ময়ূৰী একে শ্রেণীতে পঢ়া , সিহঁ‌ত শৈশৱৰ বন্ধু | গতিকে মনে যিমান পাৰে সিমান খিনি দায়িত্ব ল'লে |

            আজি ঘটনাৰ দুদিন হ'ল | মানুহ জনৰ কোনো উন্নতি হোৱা নাই , মেডিকেলত সংজ্ঞাহীন অৱস্থাতে পৰি আছে | 

          আহকচোন আমি  মন ৰিক্সাৱালাৰ ভায়েক ভনীয়েক নো কেনেকে আছো এবাৰ চাওঁ |

           আজি অসহায় তৰালী আৰু অংকিত | যিখন ঘৰত একমাত্র উপাৰ্জনকাৰী আছিলে মন আজি সেই মুখ্য মানুহজনৰ অনুপস্থিতিত ঘৰ খন পানীত হাঁহ নচৰা অৱস্থা | কিন্তু ঘৰ চলিব 

কেনেকে | সেয়েহে অংকিতে সিদ্ধান্ত ল'লে সি আজি ৰঙিয়া চহৰত কাম বিচাৰি যাৱ |

- ভন্টি 

- সৰু দা

- ইয়াত ভাত কেইটা সাজি থৈছো | তই দিনত খাবি , মই আহোতে পলম হ'ব পাৰে |

- কি বনাইছ ?

- একো নাই,কাষত তেল,নিমখ আৰু জলকীয়া দি থৈছো |

- দাদা মই এনেকে খাই বিৰাত ভালপাওঁ |

অংকিতে বুজি পালে তাইৰ সান্তনাৰ ভাষা |

- হ'ব ,মই আহো,,,,,,,

             অংকিত ওলাই গ'ল,তৰালিয়ে যে আজি মনক বৰকৈ মনত কৰিছে , কি যে হ'ল ঘৰ খনত |কিছু সময় পাছত সিহঁ‌তৰ ঘৰত ওচৰৰে নাহৰ আহিলে |

- তৰালী ঐ তৰালী

- কোন ?

- মই নাহৰ দা

- অ নাহৰ দা সোমাই আহা |

নাহৰ সোমাই আহিছিলে, তাইৰ অৱস্থা দেখি নাহৰৰ বুকু খন খুন্দা মাৰি ধৰিলে |

- তৰালী ভাত খালি ?

- উম খালো |

- ঐ নাহৰ দা,আমাৰ ঘৰত যে ইমান নিগনি হৈছে নহয়,মই ৰাতি শুৱই নোৱাৰো | তুমি মোক নিগনি মৰা দৰৱ এটা আনি দিয়া না |

- কি !

- উম | হ'ব বাৰু দে মই আনি দিম |

- এতিয়াই আনা না |

- উফ ঠিক আছে বাৰু,ৰহ মই আনি আছোঁ |

নাহৰ ওলাই গ'ল |

            তৰালীয়ে আৰু অংকিতক কষ্ট দিব নোৱাৰে , তাই নহ'লে সি কৰবাত গৈ সুখৰে থাকিব পাৰিব | কিন্তু আজি তাইৰ কাৰণেহে সি কষ্ট কৰি থাকিব লগা হৈছে | সেয়েহে আজি তাই নিগনি মৰা দৰৱ খাই মৰি থাকিব | তাই আৰু অংকিতৰ জীৱন ধংস কৰিব নোৱাৰে , তাই মানুহে কোৱা শুনিছে নিগনি মৰা দৰৱ খালে হেনো মানুহ মৰি থাকে | আজি তাই ও সেয়াই খাৱ | আৰু তাই এনেকুৱা পংগু জীৱন লৈ জীয়াই থকাৰ কোনো অৰ্থ নাই |

কিছু সময় পাছত নাহৰ আহি পালে | সি তাইক যথেষ্ট মৰম কৰে | সেয়েহে তাই যি কয় সেয়া সি ও পালন কৰে |

- হু ল' তৰালি মই আহো,এতিয়া মই বজাৰত যাম |

- উম , ঠিক আছে যোৱা তেন্তে |

          এইফালে চহৰ খনত অংকিতে কাম বিচাৰি ঘূৰিছে | 

সি বনমালী বুক ষ্টলত সোমাল |

- দাদা মাত দিব চোন |

- উম কোৱা

- মই , মানে কাম বিচাৰি আহিছোঁ 

- ক'ত ঘৰ ?

হঠাৎ ওচৰৰ পৰা এজনে চিঞঁৰিলে

- ঐ এইজন সেই হত্যাকাৰী জনৰ ভায়েক মন ৰিক্সাৱালাৰ

- কি ! নাই নাই মোৰ ওচৰত কাম নাই দে

- দাদা মই বেয়া নহয়,মোৰ ঘৰত অন্ধ ভন্টী এজনী আছে , তাইৰ কথা চিন্তা কৰিহে মই কাম বিচাৰি আহিছোঁ |

- নাই নাই,বেলেগত বিচৰা |

       সি হতাশ মনৰে বিদায় মাগিলে , আজি ককায়েকৰ কু- কৃৰ্তী সিহঁ‌তৰ তাত ও বিয়পিলে | সি অকমান আহি এখন ফাৰ্মাচী দেখিলে |

- দাদা

- অ কোৱা

- আপোনাৰ ফাৰ্মাচীত কাম কৰা ল'ৰা  লাগিব নেকি ?

- তই সেই ৰিক্সাৱালাজনৰ ভায়েক নহয় জানো ?

- হয় 

- নাই দে তহঁ‌তক কাম দিব নোৱাৰি কাক কেতিয়া হত্যা কৰিবি ঠিক নাই |

- দাদা মই

- ভালে ভালে আতৰ হ' !

       অংকিত ভাগৰি পৰিল,এবাৰ আকাশলৈ চালে , ভগবান তুমি সঁচাই আছা নে নাই | এইফালে তাৰ ভোক লাগিছে,পকেটত পইচা নাই | কি কৰিব সি ভাবি নাপালে |

        এইফালে তৰালীয়ে পানীৰ সৈতে দৰৱ খিনি মিহলাই ল'লে | 

- সৰু দা তই মোক ক্ষমা কৰিবি | মই আৰু নোৱাৰো তোক কষ্ট দিব | মই,আহো অহা জনমত আকৌ তোৰ ভনী হৈ জন্ম ধৰিম | বিদায় সৰু দা |

                                    ক্ৰমশঃ ✍🏻

                 বিঃদ্ৰঃ Social Media Journalism ফেচবুক গ্ৰুপৰ এগৰাকী সন্মানীয় সদস্য ৰাগ ৰঞ্জনৰ দ্বাৰা গ্ৰুপত প্ৰকাশিত।আপোনালোকেও যদি কোনো লেখা বা গল্প কবিতা,বা-বাতৰি ইত্যাদি আমাৰ ৱেবছাইটত প্ৰকাশ কৰিব বিছাৰে তেন্তে আপোনালোকৰ লেখা সমূহ আমাৰ ফেচবুক গ্ৰুপত প্ৰকাশ কৰিবলৈ নতুবা আমাৰ ফেচবুক পেজ/ SMJ24 ৰ মুখ্য পৰিচালন সঞ্চালক দিব্য জ্যোতি দত্তৰ ফেচবুক পেজৰ ইনবক্সত প্ৰেৰণ কৰিবলৈ আহ্বান জনালো।নিৰ্বাচিত লেখা সমূহ লেখকৰ নাম আৰু ছবি সহ আমাৰ ৱেবছাইটত প্ৰকাশ কৰা হব,ধন্যবাদ।

আমাৰ ফেচবুক গ্ৰুপৰ লিংক - SMJ24.facbookgroup

আমাৰ ফেচবুক পেজৰ লিংক - www.SMJ24.facebook page

দিব্য জ্যোতি দত্তৰ ফেচবুক পেজৰ লিংক - Dibya Jyoti Dutta/Fb page